"Bazen insan en aptalca ve saçma görünen şeyi yapar. Herşeyin üzerine geldiğini ve bunu umursamadığını göstermek ister. Hayatla inatlaşmanın keyfi gizlidir bu kararlarda." Diyorsun, huh?
Filmin yönetmeni Atıl İnaç hakkında iyi bir izlenimim yok maalesef. Bana hep iki arada bir derede kalmış, ne yapacağına henüz karar verememiş biri gibi gelir. Bu nedenle, filme gitmeye çok gönüllü olmasam da, Beyoğlu Sinemasında gidebileceğimiz saate en uygun film olması dolayısıyla filmi izledik. Filmde eski bir felsefe hocasının (adı çok ilginç, Feramus) babasının ölümü üzerine doğduğu kasabaya geri dönerek burada hayatta kalma mücadelesi veren Betül (iki çocuğu olan olgun bir kadın) ile başlayan dostluğu anlatılıyor. Eşinden ayrılmış olan ve oğluyla -sanırım anlaşamadığı için- görüşmeyen Feramus; kızının hastalığı ve çalıştığı belediye tiyatrosunun kapatılarak düğün salonuna çevrilmesi nedeniyle zor günler geçiren Betül'de kendi acılarını ve yalnızlığını bulur. Bu yalnız ve kırılgan kadına yardımcı olmak ister ancak kendisinin de işleri pek yolunda gitmez. Baştan sona melankoli kokan film dağlarla çevrili ve uçuşa kapalı bir havaalanının sonsuzluğa uzanan manzarasıyla yalnızlıkla pekiştirilmiş. Biliyorum, sanat filmlerinde bazı olayların sebebi sorulmaz, nedenini merak etmeden filme girmek veya boşlukları kendi yorumlarımızla doldurmak gerekir. Ama yapmadan edemeyeceğim, neden? Feramus'un filmin sonunda yaptığı seçimin sebebini merak ediyorum, neden? Hiçbir gerekçe yoktu, ya da ben göremedim.
Uzun lafın kısası, filmi çok sevdiğim söylenemez. Ancak bazı noktalarına değinmek istiyorum; baba-oğulun Feramus'un hayal dünyasında yaptığı tartışma ve Feramus'un rüyasında babasıyla olan konuşmasını ilginç buldum. Ayrıca Betül ile yaptığı gece sohbetleri de ilginç yorumlar içeriyordu. Yine de filmden ne öğrendim, bir "hiçlik" sadece. Belki de, pes etmemeyi öğrendim ya da insanlara güvenmemeyi, ki ben bunları zaten biliyordum.
"You have no other choice then making a choice!"
Filmin yönetmeni Atıl İnaç hakkında iyi bir izlenimim yok maalesef. Bana hep iki arada bir derede kalmış, ne yapacağına henüz karar verememiş biri gibi gelir. Bu nedenle, filme gitmeye çok gönüllü olmasam da, Beyoğlu Sinemasında gidebileceğimiz saate en uygun film olması dolayısıyla filmi izledik. Filmde eski bir felsefe hocasının (adı çok ilginç, Feramus) babasının ölümü üzerine doğduğu kasabaya geri dönerek burada hayatta kalma mücadelesi veren Betül (iki çocuğu olan olgun bir kadın) ile başlayan dostluğu anlatılıyor. Eşinden ayrılmış olan ve oğluyla -sanırım anlaşamadığı için- görüşmeyen Feramus; kızının hastalığı ve çalıştığı belediye tiyatrosunun kapatılarak düğün salonuna çevrilmesi nedeniyle zor günler geçiren Betül'de kendi acılarını ve yalnızlığını bulur. Bu yalnız ve kırılgan kadına yardımcı olmak ister ancak kendisinin de işleri pek yolunda gitmez. Baştan sona melankoli kokan film dağlarla çevrili ve uçuşa kapalı bir havaalanının sonsuzluğa uzanan manzarasıyla yalnızlıkla pekiştirilmiş. Biliyorum, sanat filmlerinde bazı olayların sebebi sorulmaz, nedenini merak etmeden filme girmek veya boşlukları kendi yorumlarımızla doldurmak gerekir. Ama yapmadan edemeyeceğim, neden? Feramus'un filmin sonunda yaptığı seçimin sebebini merak ediyorum, neden? Hiçbir gerekçe yoktu, ya da ben göremedim.
Uzun lafın kısası, filmi çok sevdiğim söylenemez. Ancak bazı noktalarına değinmek istiyorum; baba-oğulun Feramus'un hayal dünyasında yaptığı tartışma ve Feramus'un rüyasında babasıyla olan konuşmasını ilginç buldum. Ayrıca Betül ile yaptığı gece sohbetleri de ilginç yorumlar içeriyordu. Yine de filmden ne öğrendim, bir "hiçlik" sadece. Belki de, pes etmemeyi öğrendim ya da insanlara güvenmemeyi, ki ben bunları zaten biliyordum.
"You have no other choice then making a choice!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder